10.Ὑμνολογικά/Σέ τόν ἀναβαλλόμενον το φῶς...

 Σέ τόν ἀναβαλλόμενον το φῶς   ἦχος πλ. α ΄

    Σέ τόν ἀναβαλλόμενον τό φῶς ὥσπερ ἱμάτιον , 

καθελών Ἰωσήφ ἀπό τοῦ Ξύλου σύν Νικοδήμῳ , 

καί θεωρήσας νεκρόν , γυμνόν , ἄταφον ,   

εὐσυμπάθητον ὕμνον ἀναλαβών , ὀδυρόμενος ἔλεγε · 

Οἴμοι !!!! γλυκύτατε Ἰησοῦ !!!, 

ὅν πρό μικροῦ ὁ ἥλιος , ἐν Σταυρῷ κρεμάμενον θεασάμενος ,  

ζόφον περιεβάλλετο , καί ἡ γῆ τῷ φόβῳ ἐκυμαίνετο , 

καί διεῤῥήγνυτο , ναοῦ τό καταπέτασμα · 

ἀλλ᾿ ἰδού νῦν βλέπω σε , δι ᾿ ἐμέ , ἑκουσίως ὑπελθόντα θάνατον · 

πῶς σέ κηδεύσω Θεέ μου ; 

ἤ πῶς σινδόσιν εἱλήσω ;

ποίαις χερσί δέ προσψαύσω , τό σόν ἀκήρατον Σῶμα ;

ἤ , ποῖα ᾄσματα μέλψω , τῇ σῇ ἐξόδῳ Σωτήρ μου ;

Μεγαλύνω τά Πάθη σου , 

ὑμνολῶ καί τήν ταφήν σου , σύν τῇ Ἀναστάσει κραυγάζων · 

Κύριε , δόξα σοι . 

 

                                   Μετάφρασις 

 

   Ἐσένα , Κύριε , πού γορᾶς σάν ἱμάτιο τό φῶς , 

ὄταν κατέβαζε ἀπό τό Ξύλο τοῦ Σταυροῦ , ὁ Ἰωσήφ , μαζί μέ τόν Νικόδημον , καί σέ εἶδε, νεκρόν , γυμνόν , ἄταφον , 

ἀνάλαβε , ἔβγαλε θρῆνον γεμάτο μέ συμπάθεια , καί κλαίγοντας γοερῶς ἔλεγε · Ἀλοίμονο σέ μένα , γλυκύτατε Ἰησοῦ !!!

   Πρίν ἀπό λίγο , ὁ ἥλιος , βλέποντας σε , νά κρέμεσαι , ἐπάνω στόν Σταυρόν ,ντύθηκε στό σκοτάδι , καί ἡ γῆ , ἀπό τόν φόβον της ἐκλονιζόταν , ἔτρεμε , σειόταν ,  καί σχίστηκε , στά δύο , τό καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ , τό τέμπλο, , τό χώρισμα .

  Ἀλλά ὅμως , τώρα βλέπω, καταλαβαίνω, κατανοῶ, ὅτι γιά μένα ἑκούσια, υπέστης τόν θάνατον · 

πῶς νά σέ κηδεύσω Θεέ μου ;

ἤ πῶς νά σε τυλίξω μέ σεντόνια ;

ἤ , ποῖα ἄσματα νά ψάλλω , κατά τήν ἐκφορά σου , στήν ἔξοδόν σου Σωτῆρα μου , εὐσπλαγχνε Κύριε ;

Δοξολογῶ τά Πάθη σου · 

συνθέτω ὕμνους γιά τήν Ταφήν σου , μαζί μέ τήν Ἀνάστασήν σου  κραυγάζοντας , Κύριε δόξα σοι . 

 

   Ἰωσήφ ὁ ἀπό Ἀριμαθαίας , εὐσχήμων βουλευτής ,  μαθητής κρυφός τοῦ Χριστοῦ, ὄχι διά τόν φόβον τῶν Ἰουδαίων  , ἀλλά ὡς ἀξιωματοῦχος  ,  καί μέλος τῆς ἐξουσίας, τοῦ συμβουλίου , καί σεβαστός ὑπό πάντων διά τήν ἐνάρετον πολιτείαν του , καί βίον ἀνεπίλειπτον , κράτησε μυστικήν τήν πίστιν του , διά νά μπορεῖ , χωρίς νά γίνεται ἀντιληπτός, νά ἐνημερώνει τούς Μαθητάς τοῦ Χριστοῦ , περί τῶν σχεδίων τῶν Γραμματέων καί Φαρισαίων , τῶν Ἑβραίων .

 

   Παρακολουθοῦσε , τό θεῖο δρᾶμα, τά Φρικτά Πάθη τοῦ Χριστοῦ , σιωπηλός, μέ δάκρυα, καί ἀγανάκτηση    διά τούς  Ἱουδαίους, καί συμπάθεια διά τόν πάσχοντα, Ἰησοῦν .

 

   Ὅταν ὅμως εἶδε τό τέλος , τήν ἀδικίαν , τή κατάκριση καί καταδίκη , καί θάνατον τοῦ Θεανθρώπου , κατά τό ἀνθρώπινον , 

ὅτε εἶδε , ὅτι οὐδέν ὡφελοῦσε πλέον ἡ στάση αὐτή , ὁπλισθείς μέ θάρρος, ἀγάπη , πἰστη καί θείαν τόλμην ...ὅπως λέγει τό ἱερό Εὐαγγέλιον ....

...τολμήσας εἰσῆλθεν πρός Πιλᾶτον  καί ἠτήσατο , τό Σῶμα τοῦ Ἰησοῦ.....

 

Ὤ!!! θεία τόλμη !!!

ὤ !!! χειρῶν ἀχράντων!!! 

ὤ !!! θεία  σκέψη !!!

ὤ !!! θεία ψυχή !!!

ὤ !!! ἀνδρεία !!!.

ὤ !!! θεία τόλμη!!!

ὤ !!! οὐράνιος νοῦς!!!

ὤ !!! θεία κορυφή !!!

ὤ !!! ἀρχαγγελικῶν ὀμμάτων !!!

ὤ !!! θεῖα ὦτα !!!!

ὤ !!! θεία γλῶττα !!!

ὥ !!! μακαρία ὥρα !!!

ὤ !!! θεῖος τόπος !!!

ὤ !!!θεῖες χεῖρες !!!

ὤ !!! μακάριοι πόδες, !!!!

 

τοῦ μέν μαθητοῦ προδότου , μετά τήν νῆψιν τῶν ποδῶν ὑπό τοῦ Διδασκαλου , ἔτρεχον νά πωλήσουν τόν ἀτίμητον , ζητῶντας χρυσόν ,πουλῶντας τόν Χριστόν , τότε οἱ πόδες τοῦ Ἰωσήφ , ἔτρεχον πρός τόν Πιλατον  διά νά ζητήσει τό Σῶμα, τό ὁποῖον γιά αὐτούς, ἀφοῦ τό κατεδίκασαν καί ἀτίμασαν , ἦταν ἄχρηστο, περιττό και ἐνοχλητικό ἀκόμα καί φαινόμενο .

 

Τολμήσας , εἰσῆλθε πρός τόν Πιλάτον ....

τολμήσας....

ἡ ἀγάπη πρός τόν Θεῖον διδάσκαλον , ζητᾶ θυσία...

μείζονα ταύτης ἀγαπην οὐδείς ἔχει , ἵνα τήν ψυχήν αὐτοῦ , ὑπέρ τῶν φίλων αὐτοῦ θῇ ....

 

εἶχε ἀκούση αὐτῆς τῆς μακαρίας φωνῆς ἀπό τό ἱερό στόμα τοῦ Διδασκάλου του , καί τώρα περνάει ἀπό τήν θεωρία , στήν πράξη , 

τό βλέπει ἔμπρακτα, καί ...ἀντιγράφει τόν Διδασκαλον , 

τολήσας νά ζητήσει ἀπό τόν Πιλάτο, πού κατεδίκασε σε θάνατον τόν ἀναμάρτητον .

 

   Βλέπει την ΠΑΝΑΓΙΑΝ Μητέρα του , ἱσταμένη παρά τῷ Σταυρῷ τοῦ Σωτῆρος , ἀκοίμητος λαμπάς, ἀτάραχη , ἄφωνη , ἀθόρυβη  ταπεινή , ἀλλα καί μέ οὐρανια ἀρχοντιά, ἕτοιμη  νά μυρίσῃ , τόν Χριστόν πού εἶχε ὡς Βρέφος θηλάσει , ἀγέρωχη , ἀτάραχη , μέ μία παραδεισένια ὁμορφία θεϊκή λαμπρότητα , κατανοών  τό λεχθέν :: .

..ἄν ὁ Θεός ἔχει , εἶχε μητέρα, σἰγουρα, εἶναι ἡ Μητέρα του ...

 

καί συγκλονίζεται , μή δυνάμενος νά μείνη ἀδρανής , καί ἀναλαμβάνει τό χρέος διά ὅλην τήν ἀνθρωπότητα, ὡς ἐπρόσωπος  ὅλου τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, πού ἔζησε , ζοῦσε , ζῆ καί θα ζήση , ἀποδίδοντας , τό φόρο τιμῆς , εὐχαριστίας, εὐγνωμοσύνης , να κηδεύση τό Ἰησοῦν !!!.

 

   Πλησιάζει , μέ μεγάλη ἀγάπη , ἀφοσίωση , καί σεβασμό , ἀρετές πού εἶχε καί ἔδειχνε στόν Διδάσκαλο , καί τώρα , ἱερροπρεπέστερα μέ θυσιαστική ἀγαπη , κάνει τό βῆμα πρός τόν Πιλάτον ...

 

   Σαυτές τίς ἱερές στιγμές, μέχρι νά ὁμιλήσει καί παραστῆ στόν Πιλᾶτο, ἡ ἱερά καρδιά του ταυτίζεται μέ τήν θεϊκή , καί ἀναλαμβανοντας εὐσυμπάθητον θρῆνον γοερῶς , ἑτοιμάζει τά τῆς ταφῆς, κατά τό ἔθος τῶν ἰουδαίων .

 

   Μετά δέους , καί τρόμου καί φόβου θεϊκοῦ , ἀλλα μέ σταθεράς χεῖρας , ποιεῖ τά τῆς ταφῆς, γιά νά κηδεύσει , τοποθετήσει, σάν σέ παστάδα , στό δικό του, ἄδειο , κενό καί καινό μνημεῖο .

 

   Καί ὁ ἱερός ὑμνογράφος, ἐξ ἴσου τολμηρός καί ἱερροπρεπής ὡς ὁ Ἰωσήφ, τοποθετεῖ εἰς τό στόμα του , τά ἱερά λόγια ,  ὅπως σκέπτεται, ὅτι θά ...ἐσκέπτετο ὁ Ἰωσήφ , καί ἀναδεικνύονται καί οἱ δύο ἱερροπρεπεῖς , καί ξεχωριστοί , μέ οὐράνιο κάλλος και τιμή καί δόξα ...

 

Ἄς παρακολουθήσωμε κατά προσέγγιση , ἀλλά τολμηρῶς καί σταθερῶς , τίς σκέψεις καί πράξεις των .

 

   Ἐσένα , λέγει , Κύριε, πού σάν ἱμάτιο ἔχει τό ἄκτιστο  το θεϊκό φῶς , κατεβάζων  μετά φόβου καί τρόμου ὁ Ἰωσήφ ἀπό τήν ἀνάρτησην του στόν Σταυρόν ,μαζί μέ τόν Νικόδημον , βλέποντας σε νεκρόν , γυμνόν , ἄταφον , ἐσένα πού πρό ὁλίγου , βλέποντας ὁ ἥλιος ὁ αἰσθητός, σέ τόν ἥλιον τῆς Δικαιοσύνης πάσχοντα ,  ἐμπαιζόμενον , δεν ἄντεξε τήν θεοκτονίαν , καί ντύθηκε στά μαύρα, συνέστειλε τίς ἀκτίνες, ἐλέγχων μαυτόν τόν τρόπο τούς θεοστυγεῖς φονεῖς, ἡ γῆ , ἐσείετο, ἐκλονεῖτο , καί τό καταπέτασμα τοῦ ναοῦ ἐσχίσθη ἀπο ἄνω ἕως κάτω στά δύο .

  Βλέποντας αὐτά, νά πάσχη τό θεῖον , ἀνέλαβε, ἔκαμε γοερῶς ἐπιτάφιον θρῆνον , θρηνῶν διά τήν ἀδικίαν , καί ἔλεγε · ἀλοίμονο μου  γλυκύταετε Ἰησοῦ , ἀφοῦ κατενόησε ἡ ἄψυχος κτίσις τό θεῖο δρᾶμα, ἀλλά ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι, δεν καταλάβαμε · τώρα μέ αὐτά κατανοῶ , ὅτι πάσχεις,  διά μένα , τόν πεπτωκότα ἄνθρωπον διά τήν σωτηρίαν μου , καί ἑκουσίως ὑπέστης τόν θάνατον , τήν ἱεράν προηγουμένη νύκτα, πού παρέδινες τόν ἑαυτόν σου .

βλέποντας , τήν θεότητα σου , και τήν δική μου πτωχεία, πῶς νά σε κηδεύσω Σωτήρα μου ;

πῶς νά τυλίξω μέ σεντόνι τό Ἄχραντον Σῶμα σου;

μέ ποῖα χερια νά ἀγγίξω τό ἄχραντο Σῶμα ;

καί ποῖα ἄσματα, τί ὕμνους ἐξοδίους να πῶ διά τήν ἔξοδον , ταφήν σου , ἀφοῦ εἶσαι ἡ χαρά τῶν Ἀγγέλων , 

ὕμνος τῶν ἀρχαγγέλων ,

τό ἆσμα τῶν Χερουβίμ 

καί τά Σεραφείμ εἶναι τό ἅρμα σου  ;

 

ὅμως , παρά τήν μικρότηά μου , θά δοξολογήσω τά ἄχραντα σωτήρια πάθη ,  πού ὑπέφερες γιά μένα , καί θά ὑμνήσω καί τήν Ταφήν σου ., καί μαζί μέ τήν Λαμπράν σου καί ἔνδοξον ἀνάσταση θά βοήσω, θα κραυγάσω, Μακρόθυμε, Κύριε, δόξα σοι .

 

   Δόξα σοι , Κύριε, δόξα σοι Ἅγιε · δόξα Σοι Βασιλεῦ · δόξα σοι ὁ Θεός ἡμῶν , προσκυνοῦμέν σε τρισυπόστατε , Κύριε, δόξα σοι .

   Ἐσταυρώθης μέ τήν σάρκα , Σύ ὁ ἀπαθής κατά τήν θεότητα , ἐκεντήθης μέ λόγχη τήν πλευράν , πηγάσας Αἷμα καί Ὕδωρ ·Σύ εἶσαι ὁΣωτήρας μας, καί σέ δοξάζομεν · 

   Τιμῶ σου τόν Σταυρόν , δοξάζω καί τήνΤαφήν ἀγαθέ ,ὑμνῶ καί προσκυνῶ , καί τήν θείαν ἔγερσιν · σύ εἶσαι ὁ Σωῆρας, καί σέ δοξάζωμεν · 

   Καί ἄν ἐγεύσω χολήν , ὅμως εἶσαι ὁ γλυκασμός τῆς Εκκλησίας , καί ἐπήγασες διά ἡμᾶς , τή ἀφθαρσίαν ἐκ τῆς πλευρᾶς σου · Εσύ εἶσαι ὁ Σωτῆρας μας καί σέ δοξάζομεν·

   Ἐλογχεύθηκες τήν Θείαν σου πλευράν , ἐλογίσθηκες μετά τῶν νεκρῶν  γά νά ἀναστήσεις τούς νεκρούς , ἐγεύθης τήν φθοράν , ἀλλά διαφθοράν δέν γεύθηκες, Ἐσύ εἶσαι ὁ Σωτῆρας μας, καί σέ δοξάζομεν ` 

   Εὐφραίνετα ἡ Σιών , ἀγάλλεται καί ὁ οὐρανός , ἀνέστη ὁ   Χριστός , ἐξαναστήσας τούς νεκρούς  ὑμνολογοῦντας σε, Εσύ εἶσαι ὁ Σωτῆρας μας , καί σέ δοξάζωομεν · 

   ΘΕΟΤΟΚΕ Μήτηρ τοῦ Θεοῦ , συνέλαβες στήν θείαν Σου γαστέρα τόν θεόν , καί ἐγέννησες τόν Λυτρωτήν , διαλύουσα τήν κατάραν τῆς παρακοῆς τῶν πρωτοπλάστων · ὁ τόκος Σου εἶναι ὁ Θεός, κἄν σάρκα φορεῖ  .

  Ἀνεβλάστησας ἐκ τῆς ῥίζης τοῦ Ἰεσσαί , καί διά ἐμᾶς, κατά σάρκα, ἀνεβλάστησας , τό ἄνθος Χριστόν .

   Αὐτόν πού ἐβάστασας ἀκόπως στήν ΠΑΝΑΓΙΑ Μήτραν σου , τεκοῦσα ἀλοχεύτως , ἱκέτευε ὡς Υἱόν Σου καί Θεόν , ὅπως παράσχη ἄφεσιν ἁμαρτιῶν , καί τῶν πολλῶν ἐγκλημάτων · γνωρίζω, ὅτι δύνασαι  να ἐκπληρώνεις ὅλα τά αἰτήαματα .

   Σέ ἀνυμνοῦμεν , καθώς μέ τήν ἄσπορον Σου κύησιν , ἐγέννησας ὑπέρ φύσιν , ἐκεῖνον πού ἐκαινούργησε τήν φύσιν τῶν βροτῶν , τόν μόνον Δεσπότην .

   Ἡ τιμία γαστέρα Σου ἐγεώργησε ἀγεωργήτως , σάν ἄμπελος τόν βότρυν τῆς αφθαρσίας , ἀπό τήν ὁποίαν πηγάζουν οἱ κρουνοί τῆς ἀφθαρσίας , ἡ αἰώνιος ζωή .

   Ἐχώρησας είς τήν Θεοδόχον γαστέρα Σου , ὡς Βρέφος, τόν παντέλειον Θεόν , τόν ὁποῖον τρέμουν τά σύμπαντα καί αἱ οὐράνιες Δυνάμεις , καί θεοπρεῶς ὅπως γνωρίζει ἐκεῖνος , ἐσκήνωσε στήν Μήτραν Σου , λύων τήν κατάραν , τήν προελθοῦσα ἀπό τήν παράβασιν τῆς ἐντολῆς, , τήν διά βρώσεως , τροφῆς πικρᾶς ἀποδειχθείσης .

  Ἤπλωσας τά θείας Σου ἀγκάλας καί ἐβάστασας, τόν δημιουργήσαντα καί βαστάζοντα τά πάντα .

  Ἥπλωσεν ὁ Υἱός Σου τάς χεῖρας ἐν Σταυρῷ , καί ἤνωσε τά πρίν διεστῶτα , καί τά ἔθνη τά μακράν συνεκαλέσω εἰς ἕνα .

   Ἐνῶ , ὁ ἀχαριστος λαός , βοᾶ πρός τόν Πιλάτον , νά ἀπολύση τόν κακοῦργον ληστήν , καί καταδικάση ,τόν μόνον ἀναμάρτητον .

   Ἡμεῖς δέ Χριστέ, προσκυνοῦμεν τόν Σταυρόν , ἀνυμνοῦμεν τήν ταφήν , τιμῶμεν τά Πάθη , καί τούς ἤλους τῶν χειρῶν , καί τήν λόγχη , καί τήν ἀνάστασην.

   Μέ τήν Ἀνάστασην σου Σωτήρ , συνετρίβησαν οἱ μοχλοί τοῦ ἅδου , καί οἱ πύλες , καί εύθέως διελύθησαν τά δεσμά τοῦ θανάτου , ἀπό τόν φόβον τῆς δυνάμεως σου .

   Εύφραίνονται ὅμως , τῶν μαθητῶν ὁ χορεία , μαζί μέ τίς Μυροφόρες καί Ἰωσήφ , μέ τόν Νικόδημον , καί ὅλοι οἱ Μαθηταί καί Μαθήτριες του Χριστοῦ.

   Ὁμιλογοῦμεν τήν χάριν , κηρύττομεν τήν εὐργεσίαν , καί διακηρύσσομεν τήν σωτηρίαν  τήν ὁποίαν διά τοῦ Ἑκουσίου σου Πάθους ἐδωρήσω εἰς τόν κόσμον .

   Διά τοῦ Σταυροῦ , ἠχμαλώτησας τήν γαστέρα τοῦ ἅδου , συνήγειρας τούς νεκρούς , κατέλυσας τοῦ θανάτου τήν τυρανίδα · 

   Ἐλύτρωσας ἡμᾶς τῆς ἀρχαίας κατάρας, καί λύεις τά δεσμά τῶν πολλῶν ἁμαρτημάτων , ὁ λίθος κεκύλισται, ὁ τάφος κεκένωται,οἱ φύλακες ὑπνοῦν , ἡ φωλιά κενή φυλάσσουν τήν φωλιά , καί ὁ νεοσσός , ἐπέταξε εἰς τήν φωλιά και ποίμνην τῆς ἐκκλησίας .

   Οἱ  Μυροφόρες , τρέχουσαι μετά μύρων , εἶδον τόν Ἄγγελον , μηνύων τήν Ἀνάστασιν , ἔτρεχον Μυροφόρες , καί ἐπέστρεψαν Εὐαγγελίστριαες , εὐαγγελιζόμενες καί κηρύττουσαι στούς κήρυκας, τήν ἀνάσταση .

   Ἐξέδυσας μου ,Κύριε , τήν ἀρχαίν στολήν τήν ὁποίαν ἐξύφανε ὁ παμπόνηρος ὄφις , ὁ σπορές τῆς ἁμαρτίας , καί μέ ἐνδύθηκες , για νά ἐνδυθῶ ἐσένα ,μέ τό βάπτισμα... ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε.

  Μή φυλάξας Σωτήρ μου , τήν πρώτην ἀρχαίαν ἐντολή , μοῦ ἔραψε φύλλα συκῆς ἡ ἁμαρτία μου , καί ἐμαστιγώθης , ἵνα πηγάσης μου τήν ἀπάθεια , καί ἐνδύσεις με, μέ τήν θεία σου χάριν .

  Καί αὐτήν τήν θυσίαν , βλέπουσα ἡ ἀσπόρως συλλαβοῦσα σε καί Τεκοῦσα , ἡ ἄμπεμπτος ΠΑΡΘΕΝΟΣ, ἐδονεῖτο τά σπλάγχνα Μητρικῶς , ὁρώσης σου τήν σταύρωσιν ,ἥν ὑπέρ πάντων ὑπομένεις,ὁ Υἱός καί Θεός μου κραυγάζουσα  καί λέγουσα .

   Μέ τήν Σταύρωσιν σου , μέ τό ὅπλον του Σταυροῦ , καθεῖλες τόν ἀρχέκκον ὄφιν , συντρίψας τό κέντρο τοῦ θανάτου , καί ἔδωκας εἰς ἡμᾶς ὁπλον κατά τοῦ πονηροῦ , τόν τιμίον Σταυρόν σου ,

καί τό σχῆμα τοῦ σταυροῦ, δαίμονας φυγαδεύει .

   Κρεμάμενος ἐπί Σταυροῦ , ἐπιτελών τήν πραγματικήν καί σωτήριαν ἀνάρτησιν ἐν Σταυρῷ , πᾶσα ἡ κτίσις θεωροῦσα ἐκλονεῖτο , καί ἤλεχγχε  τούς ἀπειθεῖς Ἰουδαίους .

   Κρεμάμενος , καί κραυγάσας τό , Τετέλεσται, ὁλοκλήρωσας τό ἔργον τό ὁποῖον ἔδωκε σου ὁ Πατήρ , ἵνα ποιήσεις, ὁλοκληρώθη ἡ σωτηρία τοῦ βροτείου γένους ,  καί ....κράξας φωνῇ μεγάλῃ , ἀφῆκας τό πνεῦμα....

καί ῥομφαία διῆλθε , τήν καρδία τοῦ ἅδου , ἐνεκρώθη , καί θαῤῥοῦμεν οἱ γηγενεῖς , καί ὅσους εἶχε εἰς τήν γαστέρα του , ἐσκυλεύθη γυμνωθείς .

   Ἐσκυλεύθη ὁ ἅδης, ἔλαβον θάῤῥος οἱ νεκροί , τά μνημεῖα ἠνεώχθησαν , καί ἀπό τότε ὕπνος ὁ θάνατος ὁνομάζεται .

   Καθελών ὁ Ἰωσήφ τόν λυθέντα τοῦ σώματός σου ναόν , ἀπό τοῦ ξύλου , μετά τοῦ Νικοδήμου , ἐμύρισε  , βαλών τά μῦρα,τιμῶντας τό άθάνατο και αἰώνιον , Μῦρον .

   Θέλων πάντας ὅπως λυτρώσεις τῆς πλάνης , ἀνέχθηκες νά προσηλωθῆς εἰς τόν Σταυρόν , ἵνα ἡμεῖς ἐνατενίζομεν ἀκλινῶς , εἰς τά θεῖα σου Παθήματα,ἀτρωτοι διαμένομεν , εἰς τά δήγματα τοῦ ὄφεως , ὡς ποτέ ἐπί Μωϋσέως οἱ Ἰσραηλίτες .

  Ὑψούμενος ἐν Σταυρῷ , ὅλους προσκαλεῖς εἰς τήν Βασιλείαν σου , καί προαρπάζουν αὐτήν μοιχοί ,τελῶνες καί πόρνοι , μεταποιούμενοι , καί ταῦτα πάντα  ἑκών πάσχεις ,  διά τίς ἁμαρτίες μας .

   Οἱ φύλακες ὑπνοῦν , καί ἄς ὁμολογήσουν , πῶς ἐνέστη ὁ Ζωοδότης, ἀφοῦ ἐφύλαττον , καί οἱ σφαγίδες  ἀπαραβίασται , καί 

οὐδείς ὁ πλησιάσας .

   Τί φυλάττετε ὡς νεκρόν τόν Θεόν ; ἐτοποθετήσατε σφραγίδες φοβούμενοι κλοπήν ,ἀλλα ἐξανέστη , καί πῶς θα ἀνεστήνετο, ἄν δεν ἦταν θεός ὁ σταυρωθείς καί ταφείς  καί ἀναστάς ;

   Τί μετά νεκρῶν ζητεῖτε Μυροφόροι γυναῖκες, τόν ζῶντα καί τήν ζωήν τῶν ἁπάντων ;

   Βλέπετε , τίς ἀκτῖνες τοῦ ἡλίου , νά συστέλλονται ἀπό φόβο , νεκροί άνίστανται , τά ὄρη κλονοῦνται ,δονεῖται , σείεται ἡ γῆ , ὁ ἅδης ἐγυμνώθη .

   Οἱ Ἰουδαῖοι τυφλοί , πλάνοι καί παραβάτες , ἀπιστοῦν στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ , καί συκοφντοῦν ὡς ψευδή , τήν Ἀνάστασην τοῦ Χριστοῦ , τούς νεκρούς ἐγείρας .

   'Ιουδαῖοι ἐχθροί , πλάνοι καί παραβάτες , συκοφαντεῖτε τήν Ανάστασιν , καί ἀπό φθόνο , καί τά παρόντα θαύματα , προσπαθεῖτε να καλύψετε, αλλά ρωτῆστε τους φύλακας, σας, τί ἔπαθαν ἐκεῖνοι, ποιός, ἐκύλισε τόν λίθον ἐκ τῆς θύρας τοῦ μνημείου ;

   Ποῖος εἶναι Εκεῖνος πού ἐξήρανε  μέ λόγον μόνο τήν συκῆν , καί ὁ θεραπεύσας , ἰασάμενος , τήν ξηρανθεῖσαν χεῖρα ; ποῖος εἶναι ὁ χορτάσας τά πλήθη μέ ἄροτυς στήν ἔρημο ;δέν εἶναι ὁ Χριστός ,  ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ , ὁ ἐγείρας καί τούς νεκρούς ;

   Ποῖος εἶναι ὁ φωτίσας τούς τυφλούς, καί ἀνορθῶν τούς παραλύτους , ὁ καθαρίσας τούς λεπρούς  ,καί μογγιλάλους ρήτορας ποιήσας , ὁ πεζεύσας ὡσεί ξηράν τήν θάλασσαν , καί κύματα  κατευνάσας, ἄν δεν εἶναιΧριστός ὁ Θεός , ὁ ἀναστάς , καί τούς νεκρούς ἐγείρας ;

   Ποιός εἶναι ὁ ἀναστήσας τον Λάζαρον τετραήμερον , καί τήν χήρας τόν υἱόν , καί ἀνορθώσας τον ἐπί κλινης παράλυτον ;

   Κράζει , δηλώνει, μαρτυρεῖ , ὁ λίθος , οἱ σφραγίδες που βάλατε , οἱ φύλακεςς, πού ἤθελαν φύλακα ,ἀλλά καί πάλιν  θά ἀποροῦσαν .

   Ἴδετε ὅμως ὅτι κρεμάμενον ἐν Σταυρῷ , ὁ ληστής ἐπιγνόντα τόν Σταυρωθένα ὡς Θεόν , ἐκέρδισε τήν αἰώνιον ζωήν .

   Ἀλλά  , Κύριε, καί ἄν οἱ ἀγνώμονες συκοφαντοῦν , καί  ἐθελοτυφλοῦν , ἡμεῖς σε ὀμολογοῦμεν Σωτῆρ, Λυτρωτήν καί Ζωοδότην .

   Ἐῤῥαπίσθης δι ᾿ ἡμᾶς , ἐνεπτύσθης , ἐχλευάσθης  Ἰησοῦ , ὄξος καί χολή ἐποτίσθης , ὁ δούς τό Σῶμα καί τό Αἷμα , εἰς βρῶσιν καί πόσιν , αἰωνίου ζωῆς .

  Ἐκεντήθης τήν Ζωοποιόν Πλευράν , πηγάσας Αἷμα καί ὕδωρ , ὡς ἀείζωον πηγήν .

   Ἐσταυρώθης ἐν μέσω δύο ληστῶν , ὡς κακοῦργος , ἐλογίσθης ὡς νεκρός , ὁ ζωώσας τους νεκρούς ,κατετέθης ἐν τάφῳ , ὁ κενώσας τούς τάφους , ἐσκύλευσας τόν ἄδην , ἀναστήσας τόν Ἀδάμ .

   Ζῶν διῆλθες  ἰώμενος πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν ἀσθένειαν ,

ἀλλά καί νεκρωθείς κατά ό ἀνθρωπνον , δέν διέλιπες εὐεργετῶν , τύραννον ἅδην πατήσας , ἐξήγειρας φθορᾶς τόν κόσμον , βουλόμενος δωρήσασθαι χαρά στό πλάσμα σου , ἀπό ὅπου προῆλθεν ἡ λύπη .

  Ἔῤῥανον μύρα μετά δακρύων οἱ γυναῖκες Κύριε , ἀλλά ἐπλήσθη χαρᾶς τό στόμα αὐτῶν , ὄταν ἀνήγγειλαν στούς Μαθητάς , ἀνέστη ὁ Κύριος.

   Προσῆλθον μετά κλαυθμοῦ καί ὀδυρμοῦ  , καί διελογίζοντο τοῦ λίθου τήν μετάθεση ,λογιζόμεναι : μετά νεκρῶν ἡ ζωή ; ὑπό τήν γῆν ὁ ἀνέσπερος ἥλιος ;

   Ἀλλά , ἐξαστράπτων Ἄγγελος διέλυσε τόν φόβον αυτῶν τῶν ψυχῶν , χαροποιά σύμβολα στούς Μαθητάς μεταφέροντες, ἀφήσαντες , τήν τάξιν τῶν μυροφόρων , γενόμεναι εὐαγγελίστριαι .

   Μετά φόβου ἦλθον εἰς τό μνῆμα , ἵνα μέ ἀρώματα  τό Σῶμα σου μυρίσαι σκεπτόμεναι ,  Κύριε , ἀλλά μή εὑροῦσαι τό ἀκήρατον Σῶμα , ἀγνοοῦσαν τήν Ἀνάστασιν , ἔως ὅτου , ἔνευσας Ἄγγελον , διαλύων τόν τάραχον τῶν ψυχῶν .

   Ὀρθίζομεν , Κύριε, ὄρθρου βαθέως  καί δέξαι ἀντί μύρων τόν ὕμνον , συμπορευόμενοι μετά τῶν μυροφόρων , ἵνα σε ἴδομεν ἀναστάντα., τριήμερον ἐκ τάφου , ὄχι μέ τά σωματικά βλέφαρα , ἀλλά μέ τά τῆς ψυχῆς τά ὄμματα πιστεύσαντες και ὁμολογοῦντες τον Σταυρόν , τήν Ταφήν , καί τήν Ανάστασιν , διά τῶν ὁποίων μᾶς ἔσωσες.

 Μακαρίζομεν τά χέρια τοῦ Ἰωσήφ , σάν ἄλλο Χερουβικόν ἅρμα , ἀσπαζόμεθα τάς παλάμας , διά τῶν ὁποίων , τόν Ἤλιον , τόν Σωτῆρα , ἐν τάφῳ κατέθεσαν ,  καθελών τήν φθοράν ὁ κραταιός , καί τούς ἐν Ἅδῃ ἁῥπάσας ὁ δυνατός , ἐδωρήσατο πᾶσι, ζωήν αἰώνιον .

   Φρίττουν τά οὐρανια στρατεύματα, αἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν , βλεποντες οὐρανόθεν τόν Ἰωσήφ , κηδεύοντα τόν ἀθάνατον Θεόν , καί λογίζεται , μετά νεκρῶν ἡ ζωή τῶν ἁπάντων .

   Ὁ κόσμος , μακαρίζει , οἱ προφῆτες ἀγάλλονται , οἱ πιστοί θαυμάζομεν , και μέ ὕμνους ,ὡδάς καί εὐλογήσεις , δεήσεις καί ἱκεσίας, ἐντεύξεις καί δοξολογίας , τιμῶμεν , ὅσο χωρεῖ ἡ ἀδύναμος φύσις μας , τόν οὐράνιον Βασιλέα,τόν Βασιλέα τῆς δόξης , τῆς δόξης τόν Κύριον.

  Ἔχαιρον αἱ Μαθήτριαι τοῦ Χριστοῦ , βλέπουσαι τήν μετάθεση οῦ λίθου , πιστοποιῶν τήν ἀνάστασιν , καί μαθοῦσαι ἀπό τῶν λευκοφανῶν , καί ἀστραπηφόρων Ἀγγέλων , τήν Ἀνάστασιν τοῦ ἀναστήσαντος νεκρούς , ἀναβλέψασαι τοῦ τάφου τήν εἴσοδον , διηπορούμεναι τήν μετάθεσιν ,ἐπέστρεφαν κηρύττουσαι , στούς κήρυκας αὐτόν  Μαθητάς τό καινόν καί παράδοξον θαῦμα , ὅτι ἀνέστη ἡ ζωή τῶν ἁπάντων , καί πατήσας θανάτῳ τόν θάνατον ,ἐδωρήσατο ἡμῖν τό μέγα ἔλεος .

   Εἰς τούς νεκρούς ὁ Λυτρωτής ; ἔδυ ὑπό γῆν ὁ Ἥλιος ; ἡ Ζωή ἐν τάφῳ; ὁ ἄνω ἐν θρόνῳ ,καί κάτω ἐν τάφῳ;ἐν δεσμοῖς ὁ Λυτρωτής ;ἀλλα φύσις ἀσθενής  τήν ἀνδρείαν ἐνίκησεν , ὅτι γνώμη συμπαθής τόν Θεόν εὐηρέστησε , καί μαθοῦσαι παρά τοῦ Ἀγγέλου τό καινόν καί παραδοξον θαῦμα , ἀφήσασαι τήν τάξιν τῶν μυροφόρων , ἔγιναν εὐαγγελίστριαι εύαγγελιζόμεναι εἰρήνην , τήν εἰρήνην τήν θεόσδοτον ἐκείνην,δειλιῶσαι Ἰουδαίων τήν αὐθάδειαν ,καί τῶν στρατιωτῶν παρορῶσαι τήν ἀσφάλειαν .

   Ἄγγελος τό χαῖρε , πρό τῆς συλλήψεως  , εἰς τήν ΑΓΝΗΝ  ΚΕΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗΝ ἐμήνυσε, καί τανῦν ,ἄγγελος  τόν λίθον τοῦ ἐνδόξου μνήματος ἐκύλισεν  · ὁ μέν ἀντί τῆς λύπης , σύμβολα εὐφροσύνης μηνύων ,ὁ δέ ἀντί θανάτου , Δεσπότην Ἀναστάντα κηρύττων ἐμήνυσε .

  Τί τά μύρα , μαζί μέ τά δάκρυα Μαθήτριες Χριστοῦ στόν τάφον κιρνᾶτε ; ὁ λίθος κεκύλισται , ὁ Τάφος κεκένωται , ἡ φθορά , ἐπατήθη ἀπό τήν ζωήν , τό θνητόν ἐσώθη μέ τήν σάρκωσιν  καί σταύρωσιν  καί ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ .

   Ἅρμα Χερουβικόν , ἀνεδείχθης Ἰωσήφ, φέρων ἐπί ὤμων , τόν καθήμενον ἐν οὐρανοῖς , τόν περιπατοῦντα ἐπί πτερύγων ἀνέμων  , τόν απτόμενον τῶν ὀρέων καί καπνίζοντα , τόν ἐπιβλέποντα ἐπί τήν γῆν καί ποιῶν αὐτήν τρέμειν .

   Καί αἰσθόμενος, τήν ἰδιαιτέραν τιμήν , μά καί εὐθύνην , καί τήν μοναδικότητα εἰςτήν ἱστορίαν τῆς ἀνθρωπότητος, ἔνδακρυς , προθύμῳ λογισμῷ καί ζεούσῃ καρδία, , μέ σταθεράς, ἀλλά καί σταθεράς χεῖρας , τῷ δέει κρατούμενος ,καταβιβάζει ἀπό τόν Σταυρόν , τόν ....μεγάλο Ξένον ....τόν βασιλέα τῆς δόξης , ἐνῶ πρό τινων ὠρῶν , ἄλλα χέρια, ἀσεβῆ καί βέβηλα, καθήλωσαν εἰς τόν Σταυρόν , 

ἐλόγχευσαν τήν ἄχραντον πλευράν , 

ἔπηξαν τούς ἤλους , 

ἐπρόσφεραν τό ὄξος , 

τήν χολή , 

ἐξέδυσαν τά ἰμάτια 

ἐνέδυσαν τήν χλαμύδα,

ἔθηκαν τόν ἀκανθινον στέφανον , 

ἐμαστίγωσαν , 

ἐκολάφησαν , 

ἔσπρωξαν , 

ἐκτύπησαν , 

ἐκίνησαν τόν λαόν ..

 

   Καί ἀναλογιζόμενος, τό ὕψος τῆς διακονίας, τό βάθος τῆς ἀποστολῆς, τό πλάτος τοῦ ἐγχειρήματος, ἐπιστρατεύει τίς δυνάμεις του , νεάζων ἐν φρονήματι, καί ἀποδίδει τήν τιμήν διά ὅλο τό ἀνθρωπινον γένος, καί γοερῶς , ἀνακράζει στόν ζωοποιόν νεκρόν , και νεκρώσαντα τόν θάνατον διά τοῦ θανάτου :....

   Πῶς να σέ κηδεύσω Θεέ μου , ὅτι Θεός ὑπάρχεις, κἄν σάρκα εἴληφας, κἄν ἐνεπαίχθης, καί ἐσταυρώθης, καί ὄξος ἐποτίσθης , ἀλλα΄τώρα βλέπω ὅτι ταῦτα καί ὄλα, ἑκών πάσχης διά μένα τόν παραπεσόντα καί πεπτωκότα ἄνθρωπον · ὁμολογῶ τήν χάριν , 

κηρύττω τό ἔλεος, 

οὐ κρύπτω τήν εὐεργεσίαν , οὐδέ τήν ἀγάπη μου γιά σένα , πού ἔγινες κατά πάντα  ὅμοιος μέ ἐμένα , πλήν τῆς ἁμαρτίας, διά νά μᾶς ἐπαναφέρεις στήν χαμένη πατρίδα, καί ἀνοίξης τόν κεκλεισμένον Παράδεισον , καί κάνεις , κατά πάντα ὅμοιους μέ ἐσένα , πλήν τῆς θεϊκῆς σου οὐσίας .

 

   Ὅπως εἶναι ἀδύνατον , νά ἔχεις ἁμαρτίαν  , ὁμοίως εἶναι ἀδύνατον , νά ἔχωμεν τήν σήν οὐσίαν · ἀλλά ὅπως μετείληφας τῆς σαρκός μας, οὕτως μετέδωκας τῶν ἐνεργειῶν τῆς θείας σου χάριτος .

 

  Ὅτε οὖν ὁ εὐσχήμων καί τολμηρός μαθητής καθεῖλε  σε από τοῦ Σταυροῦ Κύριε , ὡς νεκρόν , ἄταφον , τήν Ζωήν τῶν ἁπάντων , μέ μύρα καί σινδόνας ἐτείληξε τό ἄχραντον σου Σῶμα , καί ἔθεσε εἰς τό καινό ἰδικό του μνημεῖον  φλεγόμενος ἀπό ἀγάπη , ἀλλά συστελλόμενος ἀπο φόβον , ἐβόα σοι. Μακρόθυμε Κύριε, δόξα τῆ συγκαταβάσει σου .

   Ἐγεννήθης εἰς σπήλιον , ἀλλά καί τοῦτο ἀλλότριον , ...

εἰς ὅλην σου τήν ζωήν οὐκ εἶχες , ποῦ τήν κεφαλήν κλίνειν ....εἰςτόν Σταυρόν απέθανες, ..

καί εἰς ξένοντάφον ἐτάφης, σύ ὁ δούς τροφήν πάση σαρκί ,καί διά τοῦ λόγου σου Λόγε τοῦ Θεοῦ ἐδημιούργησας τα πάντα. 

   Ἐτέθης ἐν τάφῳ ἡ ζωή τοῦ παντός , καί ὁ κενώσας τούς τάφους, καί ποιήσας τόν θάνατον ὡς ὕπνον .

   Κατετέθεις  ἐν τάφῳ , ὁ ἀναβαλλόμενος τό φῶς ὥσπερ ἱμάτιον , ἔφριττον αἱ Δυνάμεις τῶν οὐρανῶν , βλέποντες συκοφαντούμενον , τόν κοινόν Δεσπότην , δοξάζοντες τήν ἄφατον αύτοῦ μακροθυμίαν  , καί τό μέγα ἔλεος, δόξα σοι..

   Δοξάζομεν τά Πάθη , τιμῶμεν τήν Ταφήν , σύν τῇ Ἀναστάσει καί βοῶμεν ,

δόξα τῆ φιλανθρωπίᾳ σου Κύριε · 

δόξα τῆ μακροθυμίᾳ σου Ἅγιε· 

δόξα τῆ εὐσπλάγχνία σου Βασιλεῦ .

   Δόξα σοι , Κύριε ·

   Δόξα Σοι Ἅγιε · 

   Δόξα σοι Βασιλεῦ · 

   Δόξα σοι ὁ Θεός ἡμῶν , 

  Εὐχαριστοῦντες , 

προσκυνοῦμεν σε Τρισυπόστατε Κύριε ,  δόξα σοι . 

ἡ δέ ἌΧΡΑΝΤΟς ΠΑΡΘΕΝΟΣ σε ὁρῶσα νεκρόν κρεμάμενον , ἤλγει τα σπλάγχνα Μητρικῶς , βοῶσα, 

Μακρόθυμε Κύριε, Υἱέ καί Θεέ μου , σῶζε τούς σέ μεγαλύνοντας, καί τιμῶντας τήν σέ Τεκοῦσαν  .ἀμην .γενοιτο.

 

ἐν Ἱεραποστολῇ , 

, βκα΄Μαϊου κδ ΄....(24-5-2021 )